Cantas mulleres foron violadas por ser "vermellas de merda"? A cantas nais fixeron crer que os seus bebés morreran? Cantas viúvas foron condenadas a chorar en silencio? Cantas rapadas foron paseadas polo seu pobo mentres o seu ventre descompoñíase? Cantas lesbianas foron sometidas a torturas médicas? Cantas asasinadas foron humilladas tras a morte? Cantas mulleres resistiron sen que o seu nome pasase á historia? Como descubrir ás sen nome nun país que foi sometido ao máis rigoroso voto de silencio?

Muros de silencio, da socióloga e politóloga Isabel Serrano Durán, é un ensaio próximo que axuda a comprender como o réxime franquista puxo no punto de mira á muller para borrar, por todos os medios, a súa importancia vital ao longo do tempo. A través dun percorrido histórico e persoal, a autora reivindica o papel das mulleres -como vítimas, como resistencia, como asasinadas e como sobreviventes- para reparar ese esquecemento ao que llas condenou durante tantos anos neste país.

Quixeron crear muros de silencio infranqueables que nos asfixiasen, xeración tras xeración. Pero o cemento, co tempo, acábase gretando, e polas físgoas asómanse as ramas dunha árbore sementada que acaba facendo cachizas o que se cría inquebrantable.